"Γλυκιά γεύση"

"Γλυκιά γεύση"
Ματιέρα(μελάνι,κολάζ)

«Παραμυθένιος Βυθός»

«Παραμυθένιος Βυθός»

Ματιέρα (μελάνι,τέμπερα,κολάζ)

«Παγωμένη φύση»

«Παγωμένη φύση»
Ματιέρα (μελάνι – κολάζ)

"MEN ARE PIGS..."

"MEN ARE PIGS..."
Τέμπερα
ζωγραφική με το στόμα(2006)

Ένα μοντέλο αλλιώτικο απ΄ άλλα!

Είμαι ευτυχισμένη έτσι όπως είμαι

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι φωτεινοί σαν τον ήλιο. Η αύρα τους έρχεται να σε αγκαλιάσει τρυφερά και η λάμψη τους να σε τυλίξει και να σε παρηγορήσει για όλα τα μικρά και τα ασήμαντα της καθημερινότητας, που φαντάζουν βουνό και βάρος ασήκωτο. Το συναπάντημα μ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι καθοριστικό. Σε βοηθά να πάρεις δύναμη και να επανακαθορίσεις την πορεία σου. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και η Ευαγγελία.

Αφορμή για την συνάντηση μας υπήρξε η συμμετοχή της στην έκθεση φωτογραφίας με τίτλο « ΤρίχArt» - με το φακό του Στέφανου Σάμιου – που διοργάνωσαν τα κομμωτήρια Freestyle. Ανυπομονούσα να γνωρίσω από κοντά την 23χρονη κοπέλα με τα πράσινα μάτια και τα χρυσαφί μαλλιά που είναι μέλος του MDA – Σωματείο για την φροντίδα των ατόμων με νευρομυικές παθήσεις – και που η ζωή της αποτελεί μάθημα αισιοδοξίας και θετικής σκέψης.


Η δοκιμασία…

Στο ραντεβού μας την συνόδευε η μικρότερη αδερφή της, η Χριστίνα. Το βλέμμα της είναι γλυκό και η ίδια ακομπλεξάριστη με το πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Μου διηγείται την ιστορία της. Η ίδια ήταν έξι ετών όταν το πρόβλημα εμφανίστηκε στην κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη αδερφή της, την Αργυρώ. « Η αδερφή μου έκανε μπαλέτο και η μητέρα μου διέκρινε κατά την διάρκεια μιας παράστασης ότι ήταν πιο αργή από τα άλλα παιδιά. Ταξιδέψαμε στην Αμερική και έγινε διάγνωση του προβλήματος. Κάναμε ένα σχετικό τέστ και τα άλλα δυο κορίτσια της οικογένειας και για μένα ήταν θετικό. Μετά τα δυο χρόνια, όταν έγινα κι εγώ οκτώ ετών, εμφανίστηκε το πρόβλημα και σ’ εμένα. Αν και η μητέρα μου το γνώριζε, δεν ήθελε να το πιστέψει. Εγώ, αν και ήμουν μικρή, επειδή ήδη βίωνα το πρόβλημα της αδερφής μου αισθανόμουν λες και θα ακολουθούσε η σειρά μου. Αλλιώς αντιμετωπίζουμε κάτι που μας συμβαίνει και δεν το γνωρίζουμε κι αλλιώς όταν το βλέπουμε να εκδηλώνεται στους άλλους. Ρωτούσα για παράδειγμα την μητέρα μου: « Θα κουτσαίνω κι εγώ όπως η Αργυρώ;»

Η νίκη…

Η οικογένεια πολέμησε ενωμένη και βγήκε τροπαιοφόρα από την δοκιμασία. Οι γονείς των κοριτσιών από μικρές τις έφεραν σε επαφή με άλλα παιδιά που αντιμετωπίζουν ανάλογο πρόβλημα, εκείνες εξοικειώθηκαν με την κατάσταση, ωρίμασαν και βρήκαν τη δύναμη να συνεχίσουν την ζωή τους. Το καταλαβαίνεις από τον τρόπο που αστειεύονται μεταξύ τους οι δυο αδερφές, διηγούμενες περιστατικά από τη μαθητική τους ηλικία, όταν η ταλαντούχα Ευαγγελία έφτιαχνε γλυπτά για λογαριασμό της αδερφής της και η Χριστίνα, περήφανη, τα παρουσίαζε στην τάξη ως δικά της. «Αλοίμονο της αν δεν το έκανε. Δεν υπήρχε περίπτωση να της φτιάξω το αγαπημένο της χτένισμα και να τη βάψω», λέει γελώντας η Χριστίνα.

Με όπλο το χιούμορ…

Μιλάμε για την εμπειρία της φωτογράφησης για την έκθεση στην οποία συμμετείχε μαζί με την αδερφή της και άλλα δυο κορίτσια από το MDA, στο οποίο και θα διατεθεί μέρος των εσόδων της πρωτοβουλίας. «Περάσαμε πολύ όμορφα για πολλές ώρες. Μιλούσαμε, κάναμε αστεία. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Σαφώς ένιωσα σταρ! Ένα μικρό ψώνιο πάντα το είχα μέσα μου», λέει η Ευαγγελία με ενθουσιασμό και αρκετή δόση χιούμορ που διαθέτει σε αφθονία.
Η μόδα δεν την αφήνει αδιάφορη. Η ίδια εξάλλου είναι κοκέτα. Της αρέσει να πειραματίζεται με τα μαλλιά της, να προσθέτει extensions με χρώμα, να κάνει αλλαγές. Παρακολουθεί τα περιοδικά μόδας και απ’ όλα τα μοντέλα ξεχωρίζει την Βίκυ Καγιά, την οποία γνώρισε από κοντά στο πλαίσιο μιας θεατρικής παράστασης και την εκτίμησε καθώς όπως λέει « είναι απλός και ζεστός άνθρωπος». Η γνωριμία της πριν από χρόνια με τη…διεθνή Ζιζέλ δεν την εντυπωσίασε ιδιαίτερα.. « Ομολογώ ότι δεν μου άρεσε τόσο πολύ. Η Βίκυ είναι πιο ωραία…», λέει.

Φοιτήτρια και ζωγράφος…

Η δραστηριότητα που αναπτύσσει είναι αξιοθαύμαστη. Όχι μόνο είναι στο πτυχίο στη Σχολή Γραφιστικής των ΤΕΙ Αθηνών, αλλά συμμετέχει σε θεατρική ομάδα , ενώ το μεγάλο πάθος της είναι η ζωγραφική. « Από μικρή μου άρεσε πολύ η ζωγραφική και το σχέδιο. Δεν ήθελα κάτι κλασικό, όπως το να δώσω στην Σχολή Καλών Τεχνών. Από μικρή είμαι εξοικειωμένη με τον υπολογιστή και μου άρεσε η γραφιστική. Επειδή ζωγραφίζω με το στόμα είναι μια τεχνική που εντυπωσιάζει. Κ επειδή θεωρείται ότι το κάνω καλά, θα ασχοληθώ μ’ αυτό. Ήδη άρχισα να κάνω κάποιες εκθέσεις ζωγραφικής», μου λέει και το χαμόγελο δεν λείπει από τα χείλη της.

Η Ευαγγελία και ο Αλέξης Γεωργούλης…

‘Όσον αφορά τις προτιμήσεις της σε καλλιτεχνικό επίπεδο, αγαπά ό,τι έχει σχέση με τον άνθρωπο. ‘Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα γυμνά ,στα αγάλματα αλλά και στις γυναίκες της Αναγέννησης. « Μου αρέσουν αυτές οι γυναίκες, που δεν αγγίζουν την τελειότητα, που είναι λίγο παχουλές. Μια γυναίκα για να τη θεωρήσουμε τέλεια , δεν πρέπει να υπολογίσουμε μόνο την εξωτερική της εμφάνιση, αλλά και την προσωπικότητα της». Τη ρωτώ ποιον επώνυμο θα ήθελε να της ποζάρει. Είναι κάτι που δεν το ‘χει σκεφτεί, μου απαντά με ειλικρίνεια και μετά από σύντομη περισυλλογή επιλέγει τον Αλέξη Γεωργούλη. Η Ευαγγελία είναι πολύ κοινωνική και έχει φίλους από τη σχολή αλλά και από τα μαθητικά της χρόνια. Της αρέσει να πηγαίνει βόλτα για καφέ και σινεμά, ενώ το καλοκαίρι λατρεύει τα μπαράκια που είναι κοντά στη θάλασσα. Ακούει ελληνική ροκ και ξένη μουσική, κυρίως slow κομμάτια και μπαλάντες. Τα πάντα βέβαια εξαρτώνται από τη διάθεση της στιγμής, σπεύδει να διευκρινήσει.

Το νόημα της ζωής...

Τη ρωτώ από πού αντλεί όλη αυτήν την αισιοδοξία και μου απαντά με σοφία: « Τα παιδιά είναι καθρέπτης των γονιών και της οικογένειας. Όλη αυτή την ενέργεια την βγάζω χάρη στους γονείς μου. Όλοι οι φίλοι μου αγαπούν τη μητέρα μου και τη θεωρούν φίλη τους». Είναι φανερό ότι η Ευαγγελία έχει ωριμάσει νωρίς. Η ίδια εξομολογείται: « Η ζωή μας είναι σαφώς πιο δύσκολη σε σχέση με των άλλων. Αυτή η ασθένεια θέλει προσοχή στο θέμα της υγείας και με έχει κάνει να παλεύω για τη ζωή μου κάθε μέρα. Ξέρω ότι αύριο μπορεί να μη ζω οπότε παλεύω για το σήμερα που είναι πολύ σημαντικό. Πάντα έβαζα στόχους και προσπαθούσα να τους καταφέρω. Δεν έχω σκεφτεί τι θα κάνω μετά από πέντε χρόνια. Μου αρέσει να σκέφτομαι τι θα κάνω σήμερα, αύριο ή του χρόνου.

Μου αρκεί…»

Από την Λίτσα Τότσκα, εφημερίδα Λοιπόν τεύχος 748

άσπρη μέρα στην Αθήνα

Είδαμε άσπρη μέρα στην Αθήνα.
Ευτυχώς που είναι Κυριακή και θα απολαύσουμε τα χιόνια. Επιτέλους δεν θα ακούσουμε καθόλου για τη Ζαχοπουλιάδα, τον εργατολόγο, την τριανταπεντάχρονη, τον Μάκη, το Θέμο κλπ αστέρες που μας απασχολούν κάθε μέρα. Σήμερα απολαμβάνουμε το λευκό τοπίο της Αθήνας. Και είναι πράγματι πολύ όμορφο.

Βγείτε έξω με προσοχή και απολαύστε το!
Από αύριο θα έχουμε πάλι την καθημερινή μας ζωή ξανά…

Φωτογραφία από το μπαλκόνι μου …

χρόνια πολλά Μαράκι μου!

17-2-2008

Σήμερα έχει γενέθλια η κολλητή μου!

Μαράκι μου σου εύχομαι
όσα λουλούδια έχει η άνοιξη
και η Αθήνα χιόνια
τόσα σου εύχομαι
κι εγώ ευτυχισμένα χρόνια!!!

Χρόνιααα πολλά!

"για μία ζωή γεμάτη χρώματα"

Στην έκθεση "για μία ζωή γεμάτη χρώματα" παρουσιάστηκαν 110 μοναδικές δημιουργίες των 12 σπουδαστών – μελών του Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου Ζωγραφικής. Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στις 23 και 24 Νοεμβρίου 2007, στον Πολυχώρο Αθηναϊδα, εμπνέοντας και ενθουσιάζοντας όσους παρευρέθηκαν. Στην εκδήλωση των εγκαινίων έδωσαν το "παρών" φίλοι της τέχνης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο γνωστός ζωγράφος Μιχάλης Μακρουλάκης διέθεσε δύο έργα από τη συλλογή του για να εκτεθούν και να πουληθούν μαζί με τις δημιουργίες των σπουδαστών, με στόχο την οικονομική ενίσχυση του εργαστηρίου. Το Καλλιτεχνικό Εργαστήρι Ζωγραφικής ξεκίνησε τη λειτουργία του πριν από τρία χρόνια, με τη στήριξη της Amita και με δασκάλα ζωγραφικής την κ.Μαριέλα Κωνσταντινίδου.
Το site του GreekMoney.gr στις 24/11/2007 δημοσιεύει … βλέπετε και την νεαρή ζωγράφο Ευαγγελία Λαμπαρα, φοιτήτρια Γραφιστικής των ΤΕΙ Αθηνών, η οποία έκανε τα 2 έργα το αυτοκίνητο και το ασπρόμαυρο παγκάκι, κρατώντας το πινέλο με τα χείλη της.

Δεμένοι στην πραγματικότητα

Πίσω από τις κουρτίνες, πρόβες μικροφώνου, ένα-δύο, ένα-δύο, τελευταίες οδηγίες, λίγο μακιγιάζ ακόμα· μπροστά από τις κουρτίνες, οι θεατές έχουν καθήσει στις θέσεις τους και περιμένουν να αρχίσει η παράσταση.

Κάθε παράσταση είναι ιδιαίτερη, αλλά η θεατρική παράσταση «Δεμένοι στο όνειρο», που έλαβε χώρα στο Κολλέγιο Αθηνών στις 15 και 16 Μαΐου ήταν πραγματικά κάτι ιδιαίτερο. Στο έργο συμπρωταγωνιστούν μαθητές και απόφοιτοι του Κολλεγίου, με νέους και εθελοντές από το Θεατρικό Εργαστήρι του MDA.

Η ιστορία είναι στην ουσία μια πρόσκληση προς το κοινό, να μάθει και να γνωρίσει τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων με νευρομυϊκές παθήσεις. Είναι μια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η άγνοια που συχνά υπάρχει, αλλά και μια ένδειξη για το πώς οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν ένα σημαντικό και αναπόσπαστο μέρος του κοινωνικού μας συνόλου. Αν και η ιστορία απευθύνεται κυρίως σε νέους, το μήνυμά της είναι σημαντικό, αισιόδοξο και πρόσφορο για όλους μας. Για την κ. Ξύδα (συγγραφέας – σκηνοθέτης), σκοπός ήταν να παρουσιάσει αυτά τα θέματα με έναν τρόπο προσιτό για το κοινό. Όπως αναφέρει η ίδια, η παράσταση είναι πάνω απ' όλα μια «δραματοποιημένη ενημέρωση» για τη ζωή των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα.

Φυσικά, όπως συμβαίνει συνήθως, η ζωή ακολουθεί την τέχνη. Στην προκειμένη περίπτωση, οι νέοι που έλαβαν μέρος σ' αυτήν την παράσταση, δηλαδή οι μαθητές του Κολλεγίου και τα μέλη του MDA, γνωρίστηκαν, πειραματίστηκαν και έδεσαν μεταξύ τους στις πρόβες. Παρά το ζόρι, τα προβλήματα (πρόσβασης κυρίως), την όποια θεατρική απειρία, έμαθαν ο ένας από τον άλλο και υλοποίησαν αυτοί πρώτοι το σκοπό και το μήνυμα του έργου... ότι στην ουσία δεν υπάρχουν δύο διαφορετικοί κόσμοι αλλά ένας, και όσο περισσότερο ζητάμε να μάθουμε και ενδιαφερόμαστε για τους συνανθρώπους μας, τόσο καλύτερα για την κοινωνία μας αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/05/2006

EVArtist

Επιμένω για να ΄μαι ακόμα εδώ
στον ήλιο και στη βροχή,

στην ξαστεριά και στο χαλάζι.
Και κάθε φορά όπως και τώρα
βουρκώνω και γελάω,
καυχιέμαι και κρύβομαι,
σαστίζω κι επιμένω...
Και κάθε φορά όπως και τώρα
νιώθω τη γη, τον άνεμο,
φοβάμαι και τολμώ,
ανησυχώ και ησυχάζω,
φωνάζω και σωπαίνω.
Κι όμως επιμένω ακόμα για να ΄μαι εδώ,
για να σε κοιτάζω ακόμα βαθιά μες στα μάτια.
Κι όμως επιμένω...!!!