Ένα μοντέλο αλλιώτικο απ΄ άλλα!

Είμαι ευτυχισμένη έτσι όπως είμαι

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι φωτεινοί σαν τον ήλιο. Η αύρα τους έρχεται να σε αγκαλιάσει τρυφερά και η λάμψη τους να σε τυλίξει και να σε παρηγορήσει για όλα τα μικρά και τα ασήμαντα της καθημερινότητας, που φαντάζουν βουνό και βάρος ασήκωτο. Το συναπάντημα μ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι καθοριστικό. Σε βοηθά να πάρεις δύναμη και να επανακαθορίσεις την πορεία σου. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και η Ευαγγελία.

Αφορμή για την συνάντηση μας υπήρξε η συμμετοχή της στην έκθεση φωτογραφίας με τίτλο « ΤρίχArt» - με το φακό του Στέφανου Σάμιου – που διοργάνωσαν τα κομμωτήρια Freestyle. Ανυπομονούσα να γνωρίσω από κοντά την 23χρονη κοπέλα με τα πράσινα μάτια και τα χρυσαφί μαλλιά που είναι μέλος του MDA – Σωματείο για την φροντίδα των ατόμων με νευρομυικές παθήσεις – και που η ζωή της αποτελεί μάθημα αισιοδοξίας και θετικής σκέψης.


Η δοκιμασία…

Στο ραντεβού μας την συνόδευε η μικρότερη αδερφή της, η Χριστίνα. Το βλέμμα της είναι γλυκό και η ίδια ακομπλεξάριστη με το πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Μου διηγείται την ιστορία της. Η ίδια ήταν έξι ετών όταν το πρόβλημα εμφανίστηκε στην κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη αδερφή της, την Αργυρώ. « Η αδερφή μου έκανε μπαλέτο και η μητέρα μου διέκρινε κατά την διάρκεια μιας παράστασης ότι ήταν πιο αργή από τα άλλα παιδιά. Ταξιδέψαμε στην Αμερική και έγινε διάγνωση του προβλήματος. Κάναμε ένα σχετικό τέστ και τα άλλα δυο κορίτσια της οικογένειας και για μένα ήταν θετικό. Μετά τα δυο χρόνια, όταν έγινα κι εγώ οκτώ ετών, εμφανίστηκε το πρόβλημα και σ’ εμένα. Αν και η μητέρα μου το γνώριζε, δεν ήθελε να το πιστέψει. Εγώ, αν και ήμουν μικρή, επειδή ήδη βίωνα το πρόβλημα της αδερφής μου αισθανόμουν λες και θα ακολουθούσε η σειρά μου. Αλλιώς αντιμετωπίζουμε κάτι που μας συμβαίνει και δεν το γνωρίζουμε κι αλλιώς όταν το βλέπουμε να εκδηλώνεται στους άλλους. Ρωτούσα για παράδειγμα την μητέρα μου: « Θα κουτσαίνω κι εγώ όπως η Αργυρώ;»

Η νίκη…

Η οικογένεια πολέμησε ενωμένη και βγήκε τροπαιοφόρα από την δοκιμασία. Οι γονείς των κοριτσιών από μικρές τις έφεραν σε επαφή με άλλα παιδιά που αντιμετωπίζουν ανάλογο πρόβλημα, εκείνες εξοικειώθηκαν με την κατάσταση, ωρίμασαν και βρήκαν τη δύναμη να συνεχίσουν την ζωή τους. Το καταλαβαίνεις από τον τρόπο που αστειεύονται μεταξύ τους οι δυο αδερφές, διηγούμενες περιστατικά από τη μαθητική τους ηλικία, όταν η ταλαντούχα Ευαγγελία έφτιαχνε γλυπτά για λογαριασμό της αδερφής της και η Χριστίνα, περήφανη, τα παρουσίαζε στην τάξη ως δικά της. «Αλοίμονο της αν δεν το έκανε. Δεν υπήρχε περίπτωση να της φτιάξω το αγαπημένο της χτένισμα και να τη βάψω», λέει γελώντας η Χριστίνα.

Με όπλο το χιούμορ…

Μιλάμε για την εμπειρία της φωτογράφησης για την έκθεση στην οποία συμμετείχε μαζί με την αδερφή της και άλλα δυο κορίτσια από το MDA, στο οποίο και θα διατεθεί μέρος των εσόδων της πρωτοβουλίας. «Περάσαμε πολύ όμορφα για πολλές ώρες. Μιλούσαμε, κάναμε αστεία. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Σαφώς ένιωσα σταρ! Ένα μικρό ψώνιο πάντα το είχα μέσα μου», λέει η Ευαγγελία με ενθουσιασμό και αρκετή δόση χιούμορ που διαθέτει σε αφθονία.
Η μόδα δεν την αφήνει αδιάφορη. Η ίδια εξάλλου είναι κοκέτα. Της αρέσει να πειραματίζεται με τα μαλλιά της, να προσθέτει extensions με χρώμα, να κάνει αλλαγές. Παρακολουθεί τα περιοδικά μόδας και απ’ όλα τα μοντέλα ξεχωρίζει την Βίκυ Καγιά, την οποία γνώρισε από κοντά στο πλαίσιο μιας θεατρικής παράστασης και την εκτίμησε καθώς όπως λέει « είναι απλός και ζεστός άνθρωπος». Η γνωριμία της πριν από χρόνια με τη…διεθνή Ζιζέλ δεν την εντυπωσίασε ιδιαίτερα.. « Ομολογώ ότι δεν μου άρεσε τόσο πολύ. Η Βίκυ είναι πιο ωραία…», λέει.

Φοιτήτρια και ζωγράφος…

Η δραστηριότητα που αναπτύσσει είναι αξιοθαύμαστη. Όχι μόνο είναι στο πτυχίο στη Σχολή Γραφιστικής των ΤΕΙ Αθηνών, αλλά συμμετέχει σε θεατρική ομάδα , ενώ το μεγάλο πάθος της είναι η ζωγραφική. « Από μικρή μου άρεσε πολύ η ζωγραφική και το σχέδιο. Δεν ήθελα κάτι κλασικό, όπως το να δώσω στην Σχολή Καλών Τεχνών. Από μικρή είμαι εξοικειωμένη με τον υπολογιστή και μου άρεσε η γραφιστική. Επειδή ζωγραφίζω με το στόμα είναι μια τεχνική που εντυπωσιάζει. Κ επειδή θεωρείται ότι το κάνω καλά, θα ασχοληθώ μ’ αυτό. Ήδη άρχισα να κάνω κάποιες εκθέσεις ζωγραφικής», μου λέει και το χαμόγελο δεν λείπει από τα χείλη της.

Η Ευαγγελία και ο Αλέξης Γεωργούλης…

‘Όσον αφορά τις προτιμήσεις της σε καλλιτεχνικό επίπεδο, αγαπά ό,τι έχει σχέση με τον άνθρωπο. ‘Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα γυμνά ,στα αγάλματα αλλά και στις γυναίκες της Αναγέννησης. « Μου αρέσουν αυτές οι γυναίκες, που δεν αγγίζουν την τελειότητα, που είναι λίγο παχουλές. Μια γυναίκα για να τη θεωρήσουμε τέλεια , δεν πρέπει να υπολογίσουμε μόνο την εξωτερική της εμφάνιση, αλλά και την προσωπικότητα της». Τη ρωτώ ποιον επώνυμο θα ήθελε να της ποζάρει. Είναι κάτι που δεν το ‘χει σκεφτεί, μου απαντά με ειλικρίνεια και μετά από σύντομη περισυλλογή επιλέγει τον Αλέξη Γεωργούλη. Η Ευαγγελία είναι πολύ κοινωνική και έχει φίλους από τη σχολή αλλά και από τα μαθητικά της χρόνια. Της αρέσει να πηγαίνει βόλτα για καφέ και σινεμά, ενώ το καλοκαίρι λατρεύει τα μπαράκια που είναι κοντά στη θάλασσα. Ακούει ελληνική ροκ και ξένη μουσική, κυρίως slow κομμάτια και μπαλάντες. Τα πάντα βέβαια εξαρτώνται από τη διάθεση της στιγμής, σπεύδει να διευκρινήσει.

Το νόημα της ζωής...

Τη ρωτώ από πού αντλεί όλη αυτήν την αισιοδοξία και μου απαντά με σοφία: « Τα παιδιά είναι καθρέπτης των γονιών και της οικογένειας. Όλη αυτή την ενέργεια την βγάζω χάρη στους γονείς μου. Όλοι οι φίλοι μου αγαπούν τη μητέρα μου και τη θεωρούν φίλη τους». Είναι φανερό ότι η Ευαγγελία έχει ωριμάσει νωρίς. Η ίδια εξομολογείται: « Η ζωή μας είναι σαφώς πιο δύσκολη σε σχέση με των άλλων. Αυτή η ασθένεια θέλει προσοχή στο θέμα της υγείας και με έχει κάνει να παλεύω για τη ζωή μου κάθε μέρα. Ξέρω ότι αύριο μπορεί να μη ζω οπότε παλεύω για το σήμερα που είναι πολύ σημαντικό. Πάντα έβαζα στόχους και προσπαθούσα να τους καταφέρω. Δεν έχω σκεφτεί τι θα κάνω μετά από πέντε χρόνια. Μου αρέσει να σκέφτομαι τι θα κάνω σήμερα, αύριο ή του χρόνου.

Μου αρκεί…»

Από την Λίτσα Τότσκα, εφημερίδα Λοιπόν τεύχος 748